همه چیز درباره تفاوت توکن‌

ارزی که توسط دولت صادر میشود مانند دلار یا ریال

2- انواع توکن در OAuth 2.0

قبل از هر چیز نیاز هست یک نکته رو در مورد OAuth بگیم و اون اینکه در این مقاله یا سایر مقالات آرابیت، منظور از OAuth، یا OAuth2 یا OAuth 2.0 یک چیز هست و در مقالات ارجاع ما به نسخه 2.0 پروتکل OAuth هست. (نسخه 1.0 پروتکل OAuth منقضی شده است.)

خب در مقاله قبلی (1- پروتکل OAuth 2.0 چیست؟) در مورد کلیات پروتکل OAuth 2.0 صحبت شد و در این مقاله می خوایم روی موضوع انواع توکن در این پروتکل صحبت کنیم.

1- Authorization Header

قبل از ورود به انواع توکن در OAuth نیاز هست توضیحی در مورد Authorization Header در درخواست های HTTP بدیم. در درخواست های HTTP برای احراز هویت می شه از Authorization Header استفاده کرد و سرور با خوندن این Header و کنترل مقادیر داخل اون، کاربر رو شناسایی می کنه. مقدار Authorization Header معمولاً از دو بخش تشکیل شده که این دو بخش با Space جدا می شن و بخش اول Type رو تعیین می کنه و بخش دوم Credentials (عامل احراز هویت) رو مثل:

در مثال بالا، نوع Authorization Header برابر Basic تنظیم شده و Credentials مقدار Base64 شده username:password است (c3BpZGVybWFuOmZhcmZyb21ob21lMjAyMA== مقدار Base64 شده spiderman:farfromhome2020 هست).

رایج ترین انواع Authorization Header عبارتند از:

• Bearer: در پروتکل OAuth کاربرد پیدا کرد و مقدار Access Token به عنوان مقدار تنظیم می شه (لینک).
• Basic: که قبل از OAuth استفاده می شد و در اون username و password با colon (:) در کنار هم قرار می گیرن و Base64 می شن (مثال بالا).
• Digest: در همه چیز درباره تفاوت توکن‌ این روش به جای اینکه مثل روش Basic مقدار username و password صرفا Base64 بشن (که به راحتی قابل برگشت هست) و نباید در پروتکل http (بدون https) استفاده بشه (چون قابل تغییر توسط عوامل میانی هست)، از یک Hash برای ارسال username و password استفاده می شه (لینک). امروزه با وجود پروتکل OAuth این روش دیگه استفاده چندانی نداره.

آنچه هدف ما در OAuth هست، Authorization Header از نوع Bearer است.

2- دسته بندی کارکردی توکن ها در OAuth

در OAuth از نظر کارکردی (Functionality) دو نوع توکن داریم:

• Access Token: این توکن، توکن اصلی و اجباری کنترل دسترسی در OAuth است و بدون این توکن نمی توان کنترل دسترسی (و به تبع اون احراز هویت) رو انجام داد. برای گرفتن Access Token از Authorization Server روشهای مختلفی (Grant Type) هست که بعدا به اونها می پردازیم. یکی از ساده ترین روشها این هست که username و password کاربر رو (به همراه اطلاعات دیگه) ارسال می کنیم و یک Access Token به دست می آریم (نمونه اش رو انتهای این مقاله می بینیم). بعد از اون این Access Token رو به عنوان Authorization Header در درخواست ها ارسال می کنیم، مثل:

• Refresh Token: هر Access Token یک مدت اعتبار داره که معمولا کوتاه هست (از چند ثانیه تا 1-2 ساعت). اما گاهی پیش میاد که ما می خوایم یک سرویس (API) رو برای مدت طولانی تر از مدت اعتبار Access Token فراخوانی کنیم. اینجا Refresh Token وارد می شه و می تونیم ابتدا یک Refresh Token (با مدت اعتبار طولانی تر مثلا 1 روز) از Authorization Server بگیریم و بعد از اون Access Token رو با استفاده از Refresh Token از Authorization Server بگیریم و با منقضی شدن Access Token، دوباره یک Access Token جدید بگیریم. لازم به ذکره که استفاده از Refresh Token اختیاری هست و تنها توکن اجباری در پروتکل OAuth، همون Access Token هست.

ممکنه سوال پیش بیاد که خب چرا به جای گرفتن Refresh Token و بعد گرفتن Access Token بر اساس اون، مستقیما دوباره یک Access Token جدید نگیریم؟ برای جواب دقیق به این سوال نیازه انواع Grant Type ها رو بشناسیم، اما جواب کوتاه اینه که هرچند گاهی می شه این کار رو کرد ولی لزوما ما همه اطلاعات لازم برای گرفتن Access Token رو همیشه نداریم و بعضی اطلاعات رو در بازه کوتاهی (مثلا بعد از ورود کاربر به سامانه ما) در اختیار داریم. پس با Refresh Token می تونیم تا زمانی که Refresh Token اعتبار داره، Access Token های جدید بگیریم.

پی نوشت: در پروتکل OpenID Connect (که بر روی OAuth2 تعریف شده)، یک نوع توکن سوم به نام ID Token وجود داره که همه چیز درباره تفاوت توکن‌ در مقاله OpenID Connect به اون می پردازیم.

اصطلاحات رایج در بازار ارزهای دیجیتال

ارزی که توسط دولت صادر میشود مانند دلار یا ریال

وال یا نهنگ:

کسی که صاحب تعداد زیادی از یک ارز است به طوری که میتواند بر قیمت آن تاثیر بگذارد.

خرس (bear یا bearish):

نماد انتظار و روند کاهش قیمت در بازار یا برای یک ارز خاص.

گاو (bull یا bullish):

نماد انتظار و روند افزایش قیمت در بازار یا برای یک ارز خاص.

پامپ (pump):

بالا رفتن قیمت

دامپ (dump):

پایین رفتن قیمت

کرش (crash):

سقوط ناگهانی قیمت

جامپ (jump):

افزایش ناگهانی قیمت

هادل (HODL):

یک غلط دیکته‌ای برای کلمه Hold به معنی دست نگه داشتن برای فروش که بعداً تبدیل به شعار ارزهای مجازی

در زمان کرش ها شد و حتی حروف اختصاری آن نیز درآمد (Hold For Dear Life یا به قیمت جونتون هم که شده دست نگه دارید!).

به کسانی که هادل می کنند هادلر (Hodler) می گویند.

ساتوشی (satoshi):

کوچکترین واحد بیت کوین. هر بیت کوین 100 میلیون ساتوشی است.

استیبل کوین (stable coin):

ارز مجازی که قیمت آن همیشه تقریبا ثابت است. تتر (tether) یک نمونه استیبل کوین است که است

قیمت آن همیشه حدود یک دلار ثابت می ماند و از روند کلی بازار (چه صعود و چه سقوط) پیروی نمیکند. تتر کردن اصطلاحا تبدیل

ارزهای مجازی به ارز تتر است که در حال سقوط بازار از کاهش ارزش سرمایه گذاری جلوگیری می کند.

جهت آشنایی با نحوه ثبت نام و واریز و برداشت در صرافی های خارجی برروی لینک های زیر کلیک کنید

صفر تا صد ثبت نام و نحوه واریز و برداشت بهتون توضیح دادیم :

اصطلاحات رایج در بازار ارزهای دیجیتال

ارزی که توسط دولت صادر میشود مانند دلار یا ریال

وال یا نهنگ:

کسی که صاحب تعداد زیادی از یک ارز است به طوری که میتواند بر قیمت آن تاثیر بگذارد.

خرس (bear یا bearish):

نماد انتظار و روند کاهش قیمت در بازار یا برای یک ارز خاص.

گاو (bull یا bullish):

نماد انتظار و روند افزایش قیمت در بازار یا برای یک ارز خاص.

پامپ (pump):

بالا رفتن قیمت

دامپ (dump):

پایین رفتن قیمت

کرش (crash):

سقوط ناگهانی قیمت

جامپ (jump):

افزایش ناگهانی قیمت

هادل (HODL):

یک غلط دیکته‌ای برای کلمه Hold به معنی دست نگه داشتن برای فروش که بعداً تبدیل به شعار ارزهای مجازی

در زمان کرش ها شد و حتی حروف اختصاری آن نیز درآمد (Hold For Dear Life یا به قیمت جونتون هم که شده دست نگه دارید!).

به کسانی که هادل می کنند هادلر (Hodler) می گویند.

ساتوشی (satoshi):

کوچکترین واحد بیت کوین. هر بیت کوین 100 میلیون ساتوشی است.

استیبل کوین (stable coin):

ارز مجازی که قیمت آن همیشه تقریبا ثابت است. تتر (tether) یک نمونه استیبل کوین است که است

قیمت آن همیشه حدود یک دلار ثابت می ماند و از روند کلی بازار (چه صعود و چه سقوط) پیروی نمیکند. تتر کردن اصطلاحا تبدیل

ارزهای مجازی به ارز تتر است که در حال سقوط بازار از کاهش ارزش سرمایه گذاری جلوگیری می کند.

جهت آشنایی با نحوه ثبت نام و واریز و برداشت در صرافی های خارجی برروی لینک های زیر کلیک کنید

صفر تا صد ثبت نام و نحوه واریز و برداشت بهتون توضیح دادیم :

برای آنکه با تفاوت بین دای و میکر روی بلاکچین اتریوم ( Ethereum ) آشنا شویم ابتدا باید مفهوم هر یک را بدانیم. پس نخست به مفهوم هرکدام و عملی که هریک انجام می‌دهند می‌پردازیم.

نوسان قیمت به‌صورت فزاینده‌ای در بازار رمز ارزها وجود دارد درحالی‌که در استیبل کوین‌ها یا Stablecoins که حالت پایداری است، نوسانات قیمت وجود ندارد. در دنیای ارز دیجیتال که کاربران به‌دنبال راه‌های امنی برای تراکنش هستند، استیبل کوین‌ها ساده‌ترین و امن‌ترین راه برای تراکنش‌ها در ارزهای دیجیتال هستند.

علت اینکه چنین ارز دیجیتالی طراحی شد این بود که با نوساناتی که در قیمت ارزهای دیجیتال وجود داشت مقابله شود. ازآنجایی‌که استیبل کوین‌ها ساده‌ترین و امن‌ترین راه برای تراکنش‌ها در ارزهای دیجیتال هستند، کاربران از چنین ارز دیجیتالی برای تراکنش‌های روزمره خود استفاده می‌کنند. استیبل کوین‌ها مزایایی دارد ازجمله فراهم آوردن: امن‌ترین راه تراکنش، کم‌هزینه‌ترین راه تراکنش، ساده‌ترین راه تراکنش و انتقال فوری در تراکنش‌ها.

دای (Dai) یک استیبل کوین است که مبتنی بر توکن ERC20 در بلاکچین اتریوم می‌باشد. دای اولین توکن اختصاصی پروژه میکردائو است. ارزش استیبل کوین دای برابر با یک دلار آمریکا است و تلاش توسعه‌دهندگانش همواره بر آن است که نسبت به دلار آمریکا در ثبات باشد.

برای آنکه ثبات این نوع ارز دیجیتال بدون واسطه باشد، دای باید به‌طور کامل روی زنجیره بلاکچین خود استوار باشد. ثبات استیبل کوین دای باعث شده است نوسانات قیمت کاهش یابد و بسیاری از خدمات امور مالی غیرمتمرکز ارائه شود.

برای آنکه قیمت ارز دیجیتال دای در یک محدوده ثابت حفظ شود، از قراردادهای هوشمندی به نام میکردائو استفاده می‌شود. ازاین‌رو این نوع ارز دیجیتال جایگزین مناسبی برای ارزهای فیات مثل دلار است.

اگر تمرکززدایی برایتان مهم است، باید بدانید که این استیبل کوین‌های دیجیتال دلار آن چیزی که می‌خواهید نیستند. چون غیرمتمرکز نمی‌باشند. بنابراین میکر یک استیبل کوین غیرمتمرکز است و همانی است که به‌دنبالش هستید.

ارز دیجیتال میکر

ازآنجایی‌که در دنیای ارزهای دیجیتال نوسانات زیادی در قیمت رمز ارزها وجود دارد استیبل کوین‌ها درصدد حل این مشکل برآمدند. میکر (MKR) همانند دای یک استیبل کوین است. ارز دیجیتال Maker یک توکن پایدارکننده قیمت ارز دای در میکردائو است و به کاربران امکان ایجاد ارز جدید را می‌دهد.

یکی از مزیت‌های استفاده از این سیستم آن است که در هنگام ثبات قیمت استیبل کوین‌ها، شفاف‌سازی برای کاربران به‌راحتی انجام می‌شود. همچنین در هنگام فروپاشی دلار آمریکا و دگرگونی اقتصاد آمریکا ارز دای به دلار و اقتصاد آمریکا وابسته نخواهد بود و خطری این نوع ارز دیجیتال را تهدید نخواهد کرد.

شاید این سؤال برای شما پیش‌آمده که ارز دیجیتال میکر چگونه قیمت دای را کنترل می‌کند؟ برای پاسخ به این سؤال باید بگوییم که برای دستیابی به ثبات قیمت از طریق ارز دای نیازمند نوعی مکانیزم به نام وثیقه هستیم. برای آن‌که توکنی صادر شود نیازمند آن است که کاربران قراردادهای هوشمندی را خریداری کنند. این قراردادهای هوشمند بر پایه قرض وثیقه یا CDP است.

برای خرید CDP باید با ارز دیجیتال اتر پرداخت شود. زمانی که ارز دیجیتال اتر پرداخت می‌شود همانند وثیقه برای ارز دیجیتال دای عمل می‌کند و با این کار کاربران می‌توانند وام دریافت کنند. نقش میکر در این کار این است که بعضی‌اوقات ممکن است ارز دیجیتال اتر که به‌عنوان وثیقه عمل می‌کند نتواند جوابگوی ارزش ارز دای باشد برای همین از ارز دیجیتال میکر برای حل این مشکل استفاده می‌کنند.

هنگام کاهش تقاضا برای ارز دیجیتال میکر، توکن‌های اضافی در این ارز دیجیتال می‌سوزد و توکن‌های اضافی از بین می‌رود. برای جلوگیری از افت قیمت در ارزهای دیجیتال دای، پس از بازپرداخت هم این نوع ارز دیجیتال شروع به توکن سوزی می‌کند.

بلاکچین اتریوم

بلاکچین اتریوم یکی از محبوب‌ترین ارزهای دیجیتالی در بین کاربران است. این ارز دیجیتال همانند دای غیرمتمرکز است و منبعی باز با قراردادهای هوشمند است. واحد پول شبکه اتریوم، اتر است.

برای آنکه تراکنشی صورت گیرد کاربران به مقداری اتر نیاز دارند. اتر تأمین‌کننده سیستم اتریوم است که اغلب به آن گس هم گفته می‌شود. برای آنکه معامله‌ای صورت گیرد، هر معامله نیازمند مقدار قابل‌توجهی از گس است. هرچه تراکنش صورت گرفته بزرگ‌تر باشد، گس بیشتری هم برای آن معامله لازم است.

استفاده از ارز دیجیتال اتریوم مزایایی دارد که عبارت‌اند از: ایمنی بالا، مقیاس‌پذیری بالا و قابلیت‌هایی همچون قراردادهای هوشمند. ازآنجایی‌که هر چیزی مزایایی دارد، معایبی هم دارد. معایب اتریوم عبارت‌اند از: هزینه‌های بالای ماینینگ و یا استخراج، بالا بودن کارمزد شبکه و پیچیده بودن شبکه.

اتر یکی از محصولات دیجیتالی است که ویژگی‌های یک ارز دیجیتال ایده آل و مطلوب را دارد. به همین دلیل اتر می‌تواند ماهیت نقدینگی پیدا کند و از آن به‌جای پول استفاده شود. ازآنجایی‌که هیچ نهاد و سازمانی این شبکه را کنترل نمی‌کند، اگر تغییری در شبکه رخ دهد همه اعضای آن شبکه باید آن تغییر را تأیید کنند.

علاوه‌براین به‌دلیل نبود نظارت در این شبکه اطلاعات افراد هم‌روی سیستم خودشان ذخیره می‌شود. این کار باعث شده است که احتمال هک شدن کاربران توسط هکرها و یا ماینرها کاهش یابد. همچنین با خرید اتریوم از (صرافی ارز دیجیتال تبدیل) می‌توان امنیت شبکه را بالا برد و احتمال کلاه‌برداری را پایین آورد.

تفاوت و وابستگی دای و میکر

دای (Dai) یک استیبل کوین غیرمتمرکز است که مبتنی بر توکن ERC20 در بلاکچین اتریوم است. اهداف دای عبارت‌اند از: تقویت امنیت، شفافیت و اعتماد بیشتر نسبت به پروتکل میکر. بر اساس این اهداف است که دای می‌تواند تولید شود و در تراکنش‌ها از آن استفاده شود.

درواقع این ارز در تلاش است که همیشه نسبت به دلار آمریکا در ثبات باشد. همان‌طور که پیش‌تر گفته شد دای یک استیبل کوین غیرمتمرکز است و برخلاف استیبل کوین‌های متمرکز، با دلار در حساب‌های بانکی پشتیبانی نمی‌شود. به همین علت برای آن‌که توکنی صادر شود نیازمند آن است که کاربران قراردادهای هوشمندی را خریداری کنند. این قراردادهای هوشمند بر پایه قرض وثیقه یا CDP است که این توسط توکن میکر پشتیبانی می‌شود.

برای کنترل و مدیریت استیبل کوین دای، میکر با استفاده از توکن میکر از بلاک چین اتریوم بهره می‌برد. یکی از مشکلات اساسی که رمز ارزها که استیبل کوین‌ها باعث آن شدند این است که استیبل کوین‌ها درصدد از بین بردن نوسان است.

میکر دای (Maker Dai) به هر کاربری این اجازه را می‌دهد که اتریوم خود را سپرده‌گذاری کند و پس از ایجاد یک وثیقه، از توکن‌های دای جدید به‌دست‌آمده استفاده کند. هر کاربر می‌تواند این دای‌ها را در بازار ثانویه در صرافی‌های مختلف، در برابر چندین ارز دیجیتال و ارزهای فیات معامله کند.

سخن پایانی

نوسان قیمت در رمز ارزها، به‌صورت فزاینده وجود دارد درحالی‌که در استیبل کوین‌ها که ارزهایی پایدار هستند، این نوسانات قیمت به حداقل می‌رسند. دای (Dai) یک استیبل کوین است که مبتنی بر توکن ERC20 در بلاکچین اتریوم است. درحالی‌که میکر یک توکن پایدارکننده قیمت ارز دای در میکردائو است. دای توکنی برای وثیقه استیبل کوین دای است که می‌توان این مورد را تفاوت بین این دو دانست. امید است باوجوداین دو، نوسانات موجود در دنیای ارزهای دیجیتال بهبود یابد.

توکن چیست و چه تفاوتی با کوین دارد؟

با ظهور ارزهای توکن پایه‌، واژه توکن در زمینه ای جدید مفهوم تازه ای پیدا کرده است و اکنون بخشی از انقلاب فناوری است که در حال حاضر جامعه ما را فرا گرفته است. در فضای رمز نگاری‌، توکن یک ارز رمزنگاری شده است که بر روی بلاکچین موجود ساخته شده است.

تعریف توکن

اساسی‌ترین تعریف توکن این است که واحدی از ارزش صادر شده توسط یک سازمان را تشکیل می‌دهد. اگر مفهوم را به صنعت رمزنگاری مرتبط سازیم، باید این واقعیت را اضافه کنیم که توسط جامعه پذیرفته شده است و همچنین در همه چیز درباره تفاوت توکن‌ بلاکچین پشتیبانی می‌شود. یک سازمان در متن مدل کسب و کاری خاص یک توکن ایجاد می‌کند تا بتواند باعث ایجاد انگیزه در تعامل کاربر شود و پاداش‌ها را در سراسر شبکه‌ی دارندگان توکن توزیع کند.

در حالی که ارز رمزنگاری شده به طور مستقل کار می‌کند و از سیستم عامل خود استفاده می‌کند‌، توکن ارز رمزنگاری شده ای است که در بلاکچین موجود ساخته شده است.

انواع توکن‌ها

وقتی شرکتی بودجه خود را در ICO افزایش می‌دهد، این کار را با صدور انواع توکن انجام می‌دهد که به خریداران علاقه‌مند به مشارکت در صندوق‌های رمزنگاری توزیع می‌کند. این توکن‌ها می‌توانند کاربردهای مختلفی داشته باشند‌، اما می‌توانیم آن‌ها را در دو بخش توکن‌های امنیتی و توکن‌های کاربردی یا یوتیلیتی توکن طبقه بندی کنیم.

• توکن‌های امنیتی مانند سهام سنتی هستند زیرا ارزش آن‌ها از یک دارایی خارجی قابل تجارت حاصل می‌شود. به محض توافق دولت‌ها در چارچوب نظارتی مناسب‌، می‌توان فرض کرد که به دلیل ماهیت آن‌ها‌، توکن‌های امنیتی تابع همان مقررات خواهند بود. شرکت‌هایی که نتوانند این استاندارد را برآورده کنند جریمه‌های قابل توجهی متحمل می‌شوند و پروژه‌های آن‌ها متوقف می‌شود‌، در حالی که کسانی که به آن پایبند باشند از سرمایه گذاری‌های معتبر سود زیادی می‌برند.
• از طرف دیگر‌، توکن‌های کاربردی به عنوان سرمایه‌گذاری سنتی طراحی نشده اند. در عوض‌، آن‌ها به دارندگان امکان دسترسی به محصول یا خدمات آینده یک شرکت را می‌دهند. بسته به طرح‌، توکن‌های کاربردی به راحتی می‌توانند از مقررات مربوط به اوراق بهادار معاف شوند.

به همان روشی که یک کتابفروشی می‌تواند سفارشات کتابی را که هنوز بیرون نیامده است بپذیرد‌، یک استارتاپ بلاکچین می‌تواند توکن‌های دیجیتالی بفروشد که به خریدار امکان می‌دهد محصولی را که ساخته نشده است یا خدماتی را که هنوز ارائه نشده است بدست آورد.

به این روش افزایش سرمایه به عنوان راهی برای دور زدن سرمایه گذاران و رفتن به سمت مشتریان آینده خود به طور مستقیم فکر کنید. به این ترتیب‌، اگر یک شرکت نوپا افراد کافی را علاقه مند به پرداخت هزینه محصول یا خدمات قبل از تحویل پیدا کند‌، آن‌ها سرمایه کافی برای اجرای پروژه بدون نیاز به سرمایه گذاران دارند.

چگونه می‌توان از توکن استفاده کرد؟

در مورد توکن‌های امنیتی‌، بیشترین کاربرد آن‌ها همه چیز درباره تفاوت توکن‌ به عنوان وسیله جمع آوری کمک مالی در ICO است.

از آنجا که صنعت توکن هنوز در مراحل ابتدایی است‌، دسته بندی موارد استفاده بالقوه از این روش دشوار است. در نهایت‌، استفاده‌های احتمالی از یک توکن مشخص توسط شرکتی که این توکن را صادر می‌کند تعیین می‌شود. با رشد روزافزون شرکت‌های بلاکچین و پرداختن به موضوعات مقررات دولتی و دسترسی سرمایه گذار و مشتری‌، می‌توان انتظار داشت که روش‌های ابتکاری بیشتری برای استفاده از توکن‌ها داشته باشیم.

از توکن در موارد زیر استفاده می‌شود:

• پرداخت بین طرف‌های مختلفی که قبول می‌کنند از آن به عنوان ارز استفاده کنند.
• مالکیت دارایی دیجیتال (املاک و مستغلات‌، محصولات‌، سهام شرکت)
• حسابداری برای اقدامات دیجیتالی
• پاداش به شرکت‌کنندگان در یک شبکه
• اطمینان از محافظت از شبکه
• نصب درگاه ورود به خدمات اضافی
• ارائه تجربه کاربری بهتر

این امکانات بی‌پایان هستند و تقریباً مانند ظهور اینترنت هنوز هم تا حد زیادی بررسی نشده باقی مانده اند.

نحوه کار توکن‌های رمزگذاری شده

توکن‌ها رمز ارزها هستند. ارزهای رمزپایه یا ارزهای مجازی در این توکن‌ها‌، که در بلاک چین‌های خود مستقر هستند‌، درج می‌شوند. بلاکچین‌ها پایگاه داده‌های ویژه ای هستند که اطلاعات را در بلوک‌هایی ذخیره می‌کنند که سپس زنجیر شده یا بهم متصل می‌شوند. این بدان معنی است که توکن‌های رمزگذاری شده‌، که به آن‌ها دارایی رمزنگاری نیز گفته می‌شود‌، واحد مشخصی از ارزش را نشان می‌دهند.

کریپتو به الگوریتم‌های رمزگذاری شده مختلف و تکنیک‌های رمزنگاری که از این ورودی‌ها محافظت می‌کند‌، اشاره دارد‌، مانند رمزگذاری منحنی بیضوی‌، جفت کلید عمومی-خصوصی و توابع هش. این دارایی‌های رمزنگاری شده اغلب به عنوان واحدهای معاملاتی در بلاکچین‌هایی که با استفاده از الگوهای استاندارد مانند شبکه Ethereum ایجاد می‌شوند و به کاربر اجازه می‌دهند توکن‌ها را ایجاد کند‌، عمل می‌کنند. برای پردازش و مدیریت تراکنش‌های مختلفی که در بلاکچین رخ می‌دهد‌، کد خود برنامه‌ریزی شده و قابل برنامه‌ریزی استفاده می‌شود.

به عنوان مثال‌، می‌توانید توکن ارزی داشته باشید که نشان دهنده تعداد مشخصی از امتیازات وفاداری مشتری در یک بلاکچین است که برای مدیریت چنین جزئیاتی برای یک زنجیره خرده فروشی استفاده می‌شود. توکن ارز دیگری وجود دارد که به دارنده توکن اجازه می‌دهد 10 ساعت محتوا را در بلاکچین اشتراک ویدیو مشاهده کند. توکن دیگر ممکن است حتی سایر ارزهای رمزپایه را نشان دهد‌، مانند توکن ارز رمزگذاری شده با 15 بیت کوین در بلاکچین خاص. این توکن‌های رمزگذاری شده در بین شرکت‌کنندگان مختلف بلاکچین قابل معامله و انتقال است.

تفاوت توکن با کوین

به نظر می‌رسد که این اصطلاحات اغلب به جای یکدیگر استفاده می‌شوند و این می‌تواند منبع اصلی سردرگمی ‌برای تازه واردان به این فضا باشد. در این جا، نگاهی خواهیم داشت به تفاوت توکن با کوین برای کاربران این فناوری.

توکن در مقابل کوین

بیایید با شکستن تفاوت‌های اصلی توکن‌ها و کوین‌ها شروع کنیم. درک این تمایز به ما کمک می‌کند تا از خدمات بلاکچین ارزش بیشتری کسب کنیم و از مزایای بیشتری برخوردار شویم.

کوین چیست؟

کوین در دنیای بلاکچین همه چیز درباره تفاوت توکن‌ در درجه اول به عنوان پول استفاده می‌شود. به عنوان مثال می‌توان به بیت کوین‌، Litecoin و Dogecoin اشاره کرد. در حالی که این سه تفاوت عمده دارند‌، آن‌ها در یک چیز مشترک هستند: آ‌ن‌ها برای ذخیره ارزش وجود دارند.

کوین‌ها در چه مواردی استفاده می‌شوند؟

هیچ عملکرد اضافه‌ای برای این کوین‌ها وجود ندارد. آن‌ها فقط برای ذخیره یا تجارت به عنوان یک نوع ارز وجود دارند. می‌توانید آن‌ها را استخراج کنید‌، در کیف پول خود ذخیره کنید و یا از آن‌ها برای خرید و فروش استفاده کنید‌.از طرف دیگر‌، توکن‌ها معمولاً روی بلاکچین Ethereum ساخته می‌شوند‌، زیرا از نظر عملکرد و ویژگی امکانات بسیار بیشتری را ارائه می‌دهند.

توکن‌ها در چه مواردی استفاده می‌شوند؟

تفاوت توکن با کوین در این است که دامنه بسیار گسترده‌تری از موارد استفاده ممکن را دارند. کوین‌ها می‌توانند موارد زیادی را نشان دهند‌، مانند اعتبار پیش پرداخت برای یک API‌، یک قطعه از آثار هنری یا یک گواهینامه آموزشی. با این حال‌، توکن‌ها‌، برخلاف کوین، پول نیستند و جز جدایی ناپذیر مدل امنیتی بلاکچین نیستند (برای پاداش دادن به ماینرها استفاده نمی‌شوند).

چگونه توکن‌ها و کوین‌ها ارزش کسب می‌کنند؟

ارزش توکن معمولاً براساس میزان مفید بودن آن تعیین می‌شود. توکن‌هایی با کاربردهای بیشتر و موارد استفاده با ارزش تر‌، معمولاً ارزش بیشتری خواهند داشت‌، و معمولاً درجاتی از حدس و گمان‌ها وجود دارد که بر اساس توانایی‌های آینده بلاکچین برای تبدیل شدن به یک فناوری غالب است.

Stablecoins چیست و آیا یک کوین است یا توکن؟

Stablecoins مفهوم مهمی ‌در دنیای ارز غیرمتمرکز است. آن‌ها اساساً توکن هایی هستند که در بالای بلاک چین‌های قرارداد هوشمند ساخته شده اند و ارزش آن‌ها به یک ارز ثابت مانند دلار آمریکا گره خورده است. چند نمونه از استیبل کوین‌ها Tether و USDC هستند. ارزش آن‌ها همیشه دقیقاً برابر با 1 دلار است که باعث ثبات آن‌ها به عنوان یک ارز فیات می‌شود و از نوسانات دیوانه کننده برخی کوین‌های دیگر مانند بیت‌کوین جلوگیری می‌کند.

مزیت استیبل کوین چیست؟

اصلی‌ترین مزیت این نوع کوین کاربرد بیشتر برای کاربران رمزنگاری است. به دلیل ثبات آن‌ها‌، گزینه بهتری برای کسب سود پول شما هستند و شما می‌توانید به راحتی آن‌ها را در یک پروتکل بلاکچین سپرده‌گذاری کنید و بدون نگرانی در مورد نوسانات‌، مانند سایر کوین‌ها‌، درآمد کسب کنید.

انواع مختلف استیبل کوین چیست؟

سه نوع اصلی استیبل کوین وجود دارد:

• سکه‌هایی مانند Gemini و USDC به کاربران اجازه می‌دهد تا مقدار مشخصی را خریداری کنند و سپس آ‌نها مبلغ مربوط به پول فیات پرداخت شده را در بانک ذخیره می‌کنند‌ که برای آنها سود جمع می‌کند.
• استیبل کوین با پشتوانه کالا – مانند MakerDAO ریسک بیشتری دارند. در اینجا‌، شما رمزارز خود را به یک حساب واریز می‌کنید و مبلغ مربوطه را در مقابل آن قرض می‌کنید.
• گروه نهایی الگوریتم استیبل کوین است که اگر قیمت آنها پایین تر از ارز فیات باشد (به طور معمول دلار آمریکا)‌، این به طور خودکار عرضه توکن را کاهش می‌دهد. این ریسک پذیرترین نوع پایدار کوین است.

آیا استیبل کوین‌ها بهتر از بیت کوین هستند؟

پاسخ به این سوال به کاری که می‌خواهید از آن‌ها برای آن استفاده کنید بستگی دارد. بیت کوین به عنوان یک دارایی احتکاری‌، پتانسیل بسیار بیشتری برای به دست آوردن ارزش در طول زمان و بازده عظیم سرمایه اولیه شما دارد.

از آنجا که ارزهای پایدار چنین کاری نمی‌کنند‌، Stablecoins از نظر ارزش رشد ناگهانی نخواهد داشت. با این حال‌، آن‌ها سرمایه گذاری طولانی مدت بسیار مطمئن‌تر و قابل اطمینان‌تری دارند و می‌توانند برای بسیاری از موارد بدون نگرانی از نوسانات عمده قیمت مورد استفاده قرار گیرند.

هر دو کوین و توکن نقش مهمی ‌در دنیای رمزنگاری و بلاکچین دارند. با تکامل و جریان اصلی شدن فناوری‌، هر دو دسته بخشی جدایی ناپذیر از این رشد خواهند بود. هرکسی که قصد ورود به این فضا را دارد باید مدتی را صرف آگاهی از تفاوت توکن با کوین و چگونگی تأثیر این فعالیت‌ها کند.